Rozdział 1

    Niebo było jasne od przeszywających czerń nocy błyskawic, płomienie rysowały na horyzoncie jasną łunę. Noc zdawała się być dniem krwawym i martwym. Dziewczyna starała się uciec przed swym oprawcą, jednak utrudniały jej to pozostałości dawnych gospodarstw. Mogła jedynie biec przed siebie licząc na to, że mężczyzna na czarnym koniu się rozmyśli.

                                                              ***

Wysoka dziewczyna o jasnych włosach, ubrana w zieloną sukienkę do połowy uda, od pasa dopasowaną, a zarazem tworzącą zbroję, która podkreślała wszystkie walory, nerwowo kroczyła po komnacie. Jej wysokie buty rytmicznie uderzały o kamienną podłogę, roznosząc echo po całym piętrze.
- I co ci to da? - zapytał chłopak siedzący przy olbrzymim drewnianym stole z nogami opartymi o jego blat. Nie zwrócił uwagi na swoją rozmówczynię tylko nieprzerwanie bawił się nożem.
- To niby mam robić to co ty?! - oburzyła się.
Brunet szybkim ruchem wbił ostrze w drewno stołu i natychmiast wstał. Nie umiał już dłużej ukrywać swojej złości, musiał w końcu powiedzieć co tak naprawdę o tym wszystkim myśli.
- Niczego nie zauważyłaś?! Jesteśmy tylko marionetkami i o naszym losie ma decydować jakiś ludzki bachor myślący, że wampiry to przystojni mężczyźni i wgryzając się w szyję okazują swoją miłość. Naprawdę tego nie rozumiesz? Ona nic nie wie o życiu tutaj, a na dodatek nie wiadomo o niej nic prócz tego, że jest człowiekiem. A chyba nie muszę ci mówić o tej rasie...
Mężczyzna oparł się rękoma z tyłu o oparcie krzesła, chowając przy tym głowę między ramiona. Oddychał głęboko próbując się nieco uspokoić. Dziewczyna nawet nie drgnęła, była przyzwyczajona do nagłych
wybuchów swojego towarzysza.
- Jesteś zazdrosny?
Ręce chłopaka zaczęły drżeć, a palce stawały się białe od nacisku, jaki wywierały na drewno. Powoli uniósł głowę, zdawać by się mogło, że cała złość z niego wyparowała, pozostawiając na swoim miejscu powagę.
- Nie mam powodu.
Evrard wyprostował się i skierował w stronę dużych, drewnianych, a do tego ciężkich drzwi. Nie odezwał się słowem na temat gdzie idzie i co będzie robić, po prostu wyszedł pozostawiając dziewczynę samą.

    Budynek z którego wyszedł chłopak był pozostałościami dawnego zamku. Znajdował się on na wzniesieniu dzięki czemu można było łatwo obserwować cały podlegający teren. Jednak i to nie pomogło ocalić jego mieszkańców, którzy mimo olbrzymiej woli walki zginęli. Najeźdźcy zaś zniknęli tak szybko jak się pojawili.

    Brunet oparł się plecami o pobliską płacząca wierzbę i spojrzał na swoją prawą dłoń, która zaczęła się zmieniać. Na skórze zaczęły pojawiać się dziwne czarne wzory, paznokcie przeistoczyły się w mocne pazury. Lewą ręką wyjął z kieszeni flakonik i wypił jego zawartość, po czym wszystko zaczęło powoli wracać do normy. To był jego sekret o którym nikt nie mógł się dowiedzieć.

                                                              ***

    Mężczyzna w brązowej szacie zmierzał korytarzem w stronę największej komnat w całym zamku. Wzdłuż ścian nie było żadnych zdobień ani obrazów, zimno ścian było przerażające, jednak im taki wystrój odpowiadał. Przed ciężkimi drzwiami stało dwóch strażników, pilnowali aby nikt nie napadł na przywódce.
- Witaj panie - powiedział mężczyzna po wejściu.
Ukłonił się czekając na znak od postaci w czerni siedzącej na olbrzymim kamiennym tron. Twarz przywódcy była ukryta w cieniu kaptura, nikt do tej pory jej nie widział.
- Mam dla ciebie specjalną misję... Musisz zabić tą o której mówią nasi wrogowie...

***************************

No i mamy rozdział 1 :) chociaż myślałam, że więcej tego wyjdzie... no trudno nadrobi się następnymi rozdziałami. Z góry przepraszam za wszystkie błędy, które się tutaj znajdują.

Bardzo dziękuję za komentarza pod prologiem ^^

Rozdział 2 planowany na 16lipca